Hier volgt een beknopte beschrijving van onze wederwaardigheden welke wij etapsgewijze samen op ons levenspad in deze en komende jaren zijn gaan beleven.

Nadat ongeveer 35 jaar Overveen [tennispark] “Wimbledon” aan de Jan Willem Frisolaan ons domicilie was geweest, zijn wij juli 1990 naar Eindhoven vertrokken, in stadsdeel Tongelre, [in de wijk Geestenberg op het adres Paalheuvel 5, 5641 NN Eindhoven] in een mooie, moderne bejaardenwoning. Via medewerking van Loes kwam deze grote verandering tot stand. We waren er erg blij mee. De woning voldeed aan al onze wensen, veel pluspunten vergeleken met de Jan Willem Frisolaan: centrale verwarming, een ruime badcel, een grote stenen bergplaats en een flinke grote voor- en achtertuin. We woonden er 7 jaar prima naar ons zin, verlangden geen dag naar het oude huis op “Wimbledon” in Overveen. We kunnen het beschouwen als een van de beste jaren van ons leven.

Na de crisis, oorlog en jaren van hard werken was dit een periode van genieten van onze vrijheid. Ook werd het gaandeweg ruimer met de financiële zijde van ons bestaan. We maakten in die jaren ook meer luxe buitenlandse vakantiereizen. Het kamperen ging niet meer zo: iedere keer die bungalow opzetten en weer afbreken werd voor ons steeds moeilijker. Wel jammer, want kamperen is eigenlijk het mooiste om van een vakantie te genieten. Zo vrij als een vogeltje. Nu werden het vakantiereizen met een touringcar en in een hotel overnachten. Een keer zelfs met een vliegtuig samen met zus Ton naar Macedonië. Het werd een succesvolle, fijne vakantie.

We maakten een kippenhok in de voortuin voor drie kippen, zodat wij vanuit onze huiskamer het leven van kippen mooi konden gadeslaan. We hadden een leuk vijvertje in de tuin gemaakt, met een paar goudvissen; later ook nog een vijvertje in de achtertuin: alles bij elkaar gezellig voor ons beiden.

Ons 45-jarig huwelijksfeest werd met de hele familie in Spaarndam gevierd in 1993 met een feestelijke broodmaaltijd. Ook vierde ik mijn 80ste verjaardag met een etentje, samen met onze kinderen en kleinkinderen in een restaurant in Oirschot. Het werd een gezellig feest.

Toen nog vrij gezond, nadien ging het evenwel bergafwaarts. We hadden vaker de dokter nodig. Intussen was ik al twee keer beland in het Diaconessenhuis op de 9de etage voor mijn longen, de tweede keer [16-1-1997 tot 19-2-1997] voor 5 weken. Dat was voor To ook een hele opgave, om dagelijks met de fiets naar het ziekenhuis te komen. Ik wilde zelf eigenlijk ook graag weer naar huis. Eindelijk gaf de dokter toestemming. Wat waren wij blij.

E I N D E